Colorado Trail

Op dit moment geldt er een excessive heat warning voor de staten California, Nevada en Arizona. Onze originele planning houdt in dat we vanaf morgen richting Arizona rijden. Omdat we het nu al warm vinden (tussen de 32 en 38 graden) en het in Arizona op de plaatsen die op de planning staan tot wel 43 graden kan worden, hebben we besloten om de route aan te passen. We hadden al een paar overnachtingen geregeld, maar gelukkig konden we deze nog annuleren. We slaan Arizona dus over en gaan nu via Utah verder reizen, ook daar is het warm, maar niet zo warm dat je nauwelijks iets kunt doen.

Omdat we nu iet wat meer ruimte hebben in de planning doen we vandaag rustig aan. Er is genoeg te doen in Durango, maar we hebben niet veel zin in drukte en kiezen er dan ook voor om ergens in een van de bossen een wandeling te gaan maken. Als we 's ochtends wakker worden ruikt het buiten erg naar bosbrand en ziet het er ook wazig uit. Na het ontbijt stappen we in de auto en rijden een eindje. We willen naar t San Juan Forest, maar als we het eindelijk hebben gevonden, wordt de weg ineens een prive weg... We mogen hier niet op, dus rijden we maar weer terug. Uiteindelijk zien we een bordje met 'Colorado trail' en parkeren onze auto. De wandelschoenen gaan aan, we maken een broodje klaar, de gps horloge gaat aan en drinken in de rugzak. Het is erg druk op de parkeerplaats, het lijkt wel nationale hondenuitlaatdag! De Colorado trail loopt van Durango naar Denver (400 miles), dat is nog eens wat anders dan het Pieterpad! Wij lopen er maar een klein stukje van hoor. Ondanks dat we door de bossen lopen, lopen we toch ook nog veel in de zon. Bij een mooi plekje aan het water gaan we lekker zitten. Er vliegen en zitten hier enorm veel vlinders en de ene na de andere familie met hond(en) komen langs.    

Als we het in de verte horen onweren, pakken we op het gemakje al onze spullen bij elkaar en wandelen we terug naar de auto. Gelukkig blijft de bui hangen in de bergen en hebben we nergens last van. We hoeven vandaag maar een kleine 100 km te rijden naar ons volgende hotel in Farmington. Als we daar aankomen rijden we eerst even langs de wasserette. Daar doen we onze was en rond half vier zijn we in het hotel. Op weg naar het hotel hebben we een Outback (steakhouse) gezien en we besluiten daar te gaan eten. Ik neem een Sirloin steak en Julian gaat voor de zalm. Onze server is vrij irritant (praat in het engels, duits en frans tegen ons en wil weten hoe je 'Jehova witness' inn het Nederlands zegt), dus daar besteden we maar niet te veel aandacht aan. Na het eten lopen we nog even een mall in en Julian slaagt daar nog voor een paar t-shirts.

Black Canyon of the Gunnison

Onze nieuwe auto bevalt prima, hij rijdt een stuk zuiniger dan de vorige en is ook nog eens ruimer. Vanochtend brengen we eerst een bezoekje aan Black Canyon of the Gunnison. Dit is steile, donkere canyon. De wanden zijn op sommige plekken ruim 700 meter hoog (ter vergelijking: de eiffeltoren is 324 m hoog). We stoppen bij diverse uitkijkpunten en ik heb geen last van hoogtevrees, maar ik heb toch eenbeetje  een onbestemd gevoel als ik zo de diepte inkijk.

  

  

 

Helemaal aan het eind van dit park ligt nog een wandelroute naar Warner point. Deze gaat erg omhoog en naar beneden dus dat viel nog niet mee (vergeet niet dat we ook nog op ruim 2000m hoogte zitten). We genieten van het uitzicht en lopen dezelfde route weer terug. Dan rijden we terug naar het begin van het park en nemen daar de East Portal Road, deze zeer bochtige weg gaat op sommige plekken met 16% hellingen omlaag. Onderaan bij de rivier zien we een picknick tafel in de schaduw staan, die is voor ons! Terwijl we zitten te eten horen we wat ritselen op de helling achter ons en dan zien we daar een hertje rondlopen, geweldig toch?

We vervolgen onze route en rijden de Million Dollar Highway. Deze weg schijnt zijn naam te danken aan het feit dat elke mijl een miljoen dollar heeft gekost (in 1920), maar er doen ook andere verhalen de ronde. Het is wederom een prachtige route, en dat komt met name door de diepe afgronden waar je langs rijdt (ik krijg er weer de kriebels van) en de bochtige wegen. We stoppen onderweg nog even bij de Bear Creek Falls (handig die ligt gewoon naast de weg) en komen ook nog langs drie bergpassen (tussen de 3240 en 3360 meter hoogte).

Voor vanavond hadden we nog geen overnachting geregeld, maar als we in Durango aankomen, hebben we zin om te stoppen. Wat een super toeristisch plaatsje is dit. Uiteraard betalen we hier dan ook de hoofdprijs voor een overnachting (Julian stopt dan ook alleen bij de wat grotere duurdere bekende namen...), maar we slapen dan ook erg lekker!

Car troubles

Met onze nieuwe auto rijden we van Snowmass Village naar de Maroon Bells Area. We hadden vanochtend geen zin om heel vroeg uit bed te komen, waardoor we met de shuttlebus naar de Maroon Bells (ook wel Deadly Bells genoemd) gereden worden. Ben je hier nl. voor 9.00 uur dan mag je nog met je eigen auto het park in. De Maroon Bells zijn waarschijnlijk de meest gefotografeerde ' fourteeners'  van Colorado. Met name in de herfst, wanneer de bomen die hier staan (aspen), prachtig geel gekleurd zijn. Als het dan ook nog eens windstil is, dan zie je de weerspiegeling van de Bells in Maroon Lake. Dat is nu allemaal niet, maar wij vinden het hier nog steeds prachtig!

 

We wandelen langs het meer en lopen vervolgens de scenic loop trail, een korte wandeling van ruim 3 km. Leuk pad om te lopen, je loopt over een smal paadje wat omhoog en dan weer naar beneden en komt langs 2 verschillende watervallen. Er staan veel bloemen in bloei (het ruikt hier heerlijk) en er vliegen veel vlinders rond. We zien nog een beverdam en we horen dat er ook een moose met een kleine in het gebied zou moeten rondlopen. Nu staat die moose nog op ons lijstje van dieren die we niet gezien hebben, maar helaas komen we ze niet tegen.

 

We eten nog even wat met het mooie uitzicht en nemen dan de bus weer terug naar waar onze auto geparkeerd staat. Vervolgens stellen we de TomTom in op het vliegveld in Aspen om te kijken of de auto inmiddels klaar is. Helaas is de dame van gisteren er niet en krijgen we de boodschap dat de auto niet voor morgen klaar is. Tsja, we hebben ons hotel voor vanavond al geboekt in een plaats zo'n 3 uur rijden van hier. We krijgen het advies om dan naar Glenwood Springs te rijden (is op de onze route, een dik uur rijden) om te kijken of ze daar iets hebben. Daar aangekomen zien we al heel snel dat ook dit een klein kantoor is en dat er geen auto's op het terrein staan. Een aardige dame helpt ons en belt naar de twee kantoren in Grand Junction. Daar zitten ze te springen om een pick up, dus worden we daar naar toe gestuurd. Op dit moment hebben ze nog geen SUV voor ons, maar er kan veel veranderen in een korte tijd, zeggen ze. Na 1,5 uur rijden komen we in de buurt, en zoals afgesproken bel ik even. Nee, ze hebben helaas nog geen SUV's teruggekregen... We besluiten om naar het kantoor op het vliegveld te rijden en nadat we het hele verhaal voor de zoveelste keer verteld hebben, krijgen we dan toch een andere auto mee (een Chevrolet Captiva). Van Grand Junction rijden we vevolgens door naar Montrose (een uurtje rijden), waar we uitgeput op ons bedje neervallen!

On top of the world!

Vanuit Colorado Springs rijden we richting Aspen. Maar eerst brengen we nog een bezoekje aan Pikes Peak. Je komt hier via een tolweg ($12 p.p.) die 19 miles lang is en welke je, bijna letterlijk, naar de top van de wereld brengt. Nou ja, das een beetje overdreven, maar wel naar 4310 meter (14.110 feet). Zo hoog zijn we nog nooit geweest. Pikes Peak is 1 van de zogeheten 'fourteeners', bergen met een top boven de 14.000 feet. Op de weg naar boven zagen we allemaal race auto's, blijkbaar is hier gisteren of vanochtend vroeg de beroemde (nog nooit van gehoord) Pikes Peak International Hill Climb geweest. We hebben heel wat mooie karretjes voorbij zien komen. De auto had het er af en toe best zwaar mee, dus we hadden flink medelijden met de fietsers. Bovenaan zijn we natuurlijk even op de foto geweest en hebben we een magneet aan onze verzameling toegevoegd.

  

  

We wandelen een klein stukje, maar merken dat we erg hoog zijn, dus het blijft bij een klein stukje! Ook staan we even met onze voeten in de sneeuw, dat hoort er natuurlijk bij. 

  

Wij rijden weer naar beneden en net als we de snelweg weer opdraaien, gaat het lichtje van de engine branden. Paniek! We parkeren de auto en pakken het boekje erbij. Volgens deze kunnen we gewoon doorrijden zolang het lichtje maar niet gaat knipperen. Omdat 10 meter verderop een garage zit, vragen we dit toch maar even na en dit wordt bevestigd (maar dan moet je wel in Aspen meteen naar je verhuurder). Met samengeknepen billen rijden we dus maar verder (Aspen is nog zo'n 225 km verderop). De route is echt prachtig. We rijden door een gebied met veel groen, mooie uitzichten en lunchen heerlijk langs een riviertje. 

  

Zodra we in Aspen aankomen rijden we naar het vliegveld, aangezien daar een National zit. Een aardige dame helpt ons. Ze kan helaas niet veel doen, omdat ze een tekort aan auto's heeft. Ze heeft slechts 3 pick ups staan en die zijn eigenlijk te klein voor onze bagage. Ze belt nog naar de Road Assistance, maar daar wordt ze van het kastje naar de muur gestuurd (als dit hetzelfde is als de Road side assistence die je bij je auto erbij kunt nemen a 5$ per dag, zijn wij blij dat we dat nooit doen). Ze stelt voor om onze auto naar de garage te brengen en toch even een dag met een pick up te doen. Dat doen we dan ook maar. Of we morgen dan na 12-en even langs willen komen. We rijden met onze pick up (hij zit goed en rijdt erg lekker) naar Snowmass Village naar ons hotel. We eten eerst even wat en gaan dan nog even lekker in de hottub liggen. Hopelijk komt het goed met de auto.

Shop till you drop!

Vandaag zijn we naar de Air Force Academy geweest. Dit is een militaire school die je opleidt tot een officier in de luchtmacht. Studenten kunnen kiezen uit meer dan 30 verschillende opleidingen. Er is een visitor centre, een kadettenkapel, en er staan een aantal vliegtuigen die je kunt bekijken. Als je een militair ID hebt, kun je zelfs op nog meer plaatsen een kijkje nemen. Vooral de kapel is erg mooi. We kijken ook nog naar een kort (zeer amerikaans) filmpje over een jaar op de Academy. Prachtig hoe die amerikanen dingen kunnen verwoorden en hoe trots ze zijn.

        

  

Na dit bezoek rijden we door naar Castle Rock, een outlet centre. Omdat we slechts 18 kilo p.p. in onze koffer hadden op de heenweg, kunnen we nog flink inslaan, we mogen tenslotte 23 kg meenemen! Julian koopt een zonnebril en wat (veel) kleding en ik houd het bij 2 geurtjes! Geslaagd uitstapje dus.

Bedankt voor alle berichtjes op de blog, facebook, mail, whatsapp, etc. Leuk om te zien dat jullie met ons meegenieten!

Garden of the Gods

Zijn we eindelijk een beetje gewend en zijn we niet al te vroeg meer wakker, en dan gaan we onze wekker zetten! Hoe gek kun je zijn? Omdat het gister erg bewolkt was, willen we kijken of de zonsopgang beter is, maar helaas, het is nog steeds erg bewolkt, dus we draaien ons nog even om. Slapen lukt nu eigenlijk niet meer, dus maken we ons eigen ontbijt: brood met aardbeien. We genieten nog van het uitzicht en zien in onze voortuin weer wat herten lopen. Dan skype ik nog even met het thuisfront. Met de hond gaat alles goed, dat hadden we ook niet anders verwacht, maar toch fijn om dat te horen en haar even te zien.

We stappen in de auto, vandaag moeten we zo'n 275 km rijden naar Colorado Springs. De tank is bijna leeg, dus we gooien die nog even vol en kopen wat snoepjes bij het tankstation, altijd leuk om weer andere dingen te kunnen kopen dan thuis in Nederland. Ook deze keer lukt het tanken in 1 keer. We gebruiken de creditcard met zipcode 90210 (Beverly Hills). Helaas werkt dat niet altijd en dan moet je eerst naar binnen om te betalen, dat vind ik altijd zo omslachtig, dus ik ben blij dat het lukt met 90210.

Rond 14 uur zijn we bij Garden of the Gods. Een klein stadspark in Colorado Springs waar je gratis naar binnen mag. Een ranger van het visitor centre raadt ons aan om de wandeling van 1,5 mijl naar de 'Siamese tweeling' te doen, dus dat doen we braaf! 

  

  

  

We hebben wat moeite om ons hotel te vinden, maar uiteindelijk lukt het toch! We slapen in de Quality Suites Downtown en als we onze kamerdeur openen zien we dat we eigenlijk 2 kamers hebben. Eén zitkamer met keukentje en één slaapkamer. En 2 badkamers, wat een luxe!

Work out

Nog even vergeten te melden gisteren: Aan het eind van de Jemez Mountain trail kom je door het dorpje Los Alamos. Dit dorp is in 1943 uit de grond gestampt en hier werd de atoombom ontwikkeld (welke in 1945 op Hiroshima en Nagasaki zijn gegooid). Ook nu nog staan hier nog verschillende labaratoria onder het mom van onderzoek gericht op de nationale veiligheid van de USA. We hadden al gezien dat er verschillende camera's in de straten hingen en op een gegeven moment kwamen we dan ook uit bij een soort security post. Hier moest je je rijbewijs laten zien voordat je verder mocht. Toch vreemd zo in de middle of nowhere... Nou ja, we zijn veilig genoeg bevonden en mochten weer verder rijden.

Vanochtend waren we weer iets later wakker (half zeven). Na het ontbijt (wederom inbegrepen, alleen werden we nu bediend i.p.v. dat het self service was. Onze voorkeur gaat eigenlijk uit naar het 2e) en het maken van het verslag zijn we in de auto gestapt voor wat boodschappen. Alleen bij de Walmart in Taos hadden ze geen versafdeling (broodjes, fruit e.d.), dus hebben we ook nog de Albertsons opgezocht. Daarna weer in de auto gestapt om zo'n 175 km te rijden naar onze volgende overnachtingsplaats, nl. Great Sand Dunes Lodge. Halverwege zijn we nog even gestopt langs de kant van de weg gestopt voor een lunch.

Net voor Great Sand Dunes NP ligt nog een waterval: Zapata Falls. Om hier te komen rijden we eerst dik 5 km over een overharde weg, dus we komen heerlijk door elkaar gehusseld boven aan. We trekken onze  wandelschoenen aan en beginnen aan de wandeling (ongeveer 800 meter). Boven gekomen kun je via wat geklauter dichterbij de waterval komen, vanaf het pad zie je de falls nl. niet liggen. Na een klein stukje houd ik het voor gezien, want dit is niet voor mijn knie. Julian loopt wel verder door tot aan de waterval. Het is leuk om van de ene steen naar de andere te springen door een kleine canyon en dan uiteindelijk helemaal nat te worden van de waterval! Hij paste niet eens helemaal op de foto.

  

Na de wandeling zijn we gaan inchecken bij de Lodge. Deze ligt ongeveer 4 miles buiten het park en vanuit je patio kijk je zo op de duinen onder het genot van zingende kolibries. Wat een geweldig uitzicht. Met de lodge zelf is ook helemaal niets mis. Normaal als je in de Nationale Parken in een lodge verblijft, betaal je vaak de hoofdprijs voor weinig gemak, maar deze lodge heeft alles: een koelkast, magnetron, airco, tv, internet, zwembad. We nemen meteen even een duik in het zwembad. 

's Avonds eten we in het restaurantje dat bij de lodge hoort. De service is erg goed, het eten staat supersnel op tafel en smaakt ook nog eens goed (burritos en quesedillas). Ik denk dat we binnen een half uur weer buiten staan! Zo snel hebben we nog nooit gegeten. We stappen de auto in en rijden naar de duinen. Helaas werd het steeds bewolkter naarmate de middag vorderde, waardoor het nu bijna helemaal dicht getrokken is. De duinen moeten erg mooi zijn met de ondergaande zon, maar dat gaat vanavond niet lukken. Het valt niet mee om door het mulle zand te wandelen. Op een gegeven moment gaat Julian alleen verder, want ik durf het niet aan met mijn knie. Dus ik ga lekker in het zand zitten en Julian ploetert zich een weg omhoog. Inmiddels steekt er een flinke wind op en worden we meteen lekker gescrubd.

  

  

  

Na een flinke workout voor Julian gaan we weer terug naar de lodge voor een welverdiende douche! Onderweg zien we nog wat hertjes en vanaf onze patio genieten we nog even van de zonsondergang.

  

The first hike

Vanochtend waren we weer erg vroeg wakker, rond 5.15. Voor mij al weer ruim anderhalf uur wist t.o.v. gisteren, dat gaat de goede kant op! We rommelen wat, nemen een douche en om half zeven zitten we aan het ontbijt. Dit zit ook bij de prijs van de kamer inbegrepen en ziet er ongeveer hetzelfde uit als gisteren, dus we maken weer een paar wafels, een yoghurtje, en wat vers fruit. We kunnen er weer voor een tijdje tegenaan. Vandaag hebben we een lange rit voor de boeg. We rijden richting het noorden en binnen een uurtje zijn we bij de gate van Kasha Katuwe Tent Rocks NM. Een vriendelijke ranger bekijkt onze Nationale Park Pass, vertelt wat over het park, dat het warm wordt vandaag en of we wel genoeg water bij ons hebben. Natuurlijk! Onze NP pass is nog van vorig jaar en geldig tot eind juni. We moeten nog even kijken of we daarna cash betalen bij de nationale parken of dat we een nieuwe kopen. Dit kost $80, maar daarmee ondersteun je natuurlijk wel het behoud van de mooie natuur en hij is een heel jaar geldig.
We rijden het park(je) binnen en rijden eerst de gravelroad op, helemaal naar het eind van het park. Het rijden over de gravel is altijd leuk en het uitzichtpunt is een leuke kennismaking met Kasha Katuwe Tent Rocks.
 
Inmiddels ben ik achter het stuur gekropen, tot nu toe heeft alleen Julian gereden, en rijden we de gravel road weer terug naar het punt waar de wandelingen beginnen. We parkeren de auto, eten een broodje en trekken onze wandelschoenen voor de eerste keer deze vakantie aan. We beginnen met de Cave Loop trail, die zich na 0,5 mijl splitst. We kiezen er voor om de cave loop trail te verlaten en beginnen aan de Canyon trail. Voor een wat afgelegen park vinden we het hier best nog druk. Niet dat je in een rij je wandeling maakt, maar we komen toch geregeld andere mensen tegen. Het voordeel van de Canyon trail is dat dit een soort van Slotcanyon is, waardoor je lekker in de schaduw wandelt, dat scheelt toch wel zo'n 15 graden (dat is iig ons gevoel). We genieten van deze wandeling en de Tent Rocks.
  

De trail is ongeveer een mijl lang, maar aan het eind van de trail zit een flinke klim van zo'n 200 meter omhoog. Dat valt toch even tegen, ik merk nu heel goed dat ik al maanden weinig beweging heb gehad. Wonder boven wonder houdt mijn knie het goed (ok, ik geef toe, Julian was erg galant en als de te overbruggen stukken te groot waren, hielp hij mij omhoog), dus ik ben helemaal blij. Bovenop hadden we een mooi uitzicht op de Tent Rocks en de omgeving. Leuk dat je eerst tussen de Tent Rocks loopt en nu er van bovenaf op kijkt.
   
We lopen de trail weer terug en als we bij de plitsing met de Cave Loop zijn, besluiten we om dezelfde weg terug naar de auto te lopen en niet de Cave Loop af te maken. Mijn knie houdt zich nu nog goed en we willen voorkomen dat ik straks 2 dagen (of meer) rust moet houden, volgens onze gps horloge hebben we bijna 7 km gewandeld, alhoewel de trail-map aangeeft dat het bij elkaar zo'n 5 km zou zijn.
We stappen weer in de auto en rijden eerst een stuk terug naar Albuquerque voor we richting het westen afslaan om de Jemez Mountain Trail te rijden. Deze weg is in 1998 omgedoopt tot een Scenic Byway. Vlak voor Jemez Springs bezoeken we het visitor centre, zetten onze naam even in de map daar en halen een plattegrond. We willen een paar dingen bekijken op deze route, de Soda Dam (een hot spring) Battle Ship Rock en de Jemez Falls. De eerste twee zie je praktisch vanaf de weg liggen. Om bij de Falls te komen, moeten we 0,5 mijl wandelen door een heerlijk dennegeurend bos. Wat zou Lizzy het hier naar haar zin hebben! De Falls bestaat uit 2 delen.
 
    
We springen weer in de auto en rijden richting het hotel. De uitzichten onderweg zijn prachtig en we genieten van deze bergroute. In ene zien we een grote vlakte met honderden elks, helaas staan ze wel erg ver weg om te kunnen fotograferen.
 
Het is nog zo'n 150 km naar Taos en die rijden we in een keer. Rond half zes zijn we in ons hotel. Lekker op zijn amerikaans  rijden we naar de Pizza Hut (200 meter) en daar halen we ons avondeten op, breadsticks met hot drumsticks en een large pizza. Met uitzicht op de bergen eten we dit op onze kamer op. Ik probeer mezelf wakker te houden en kijk nog even een serietje, maar om half 10 gaat bij mij toch echt het licht uit.